دره ی بهشت

همیشه دوست داشتم یک لنز تله خوب داشته باشم .لنز تله برای عکس برداری از طبیعت بسیار لازم است.اما مدتی قبل که به دره شمخال رفتم از آرزوی داشتن لنز تله پشیمان شدم .عظمت وزیبایی این دره به حدی بود که با هیچ لنز وایدی هم قابل ثبت کردن نبود.برای اولین بار بود که ناتوانی خودم در ثبت یک منظره ی طبیعی توسط دوربین پی می بردم.آنقدر که در می ماندم که از چه صحنه ای تصویربرداری کنم و یا این که کادر را چگونه ببندم تا بتوانم آنچه را که باید ثبت کنم. بعد از مدتی دیگر دوربین خاموش کردم یعنی تسلیم.
آنجا کولاژی بی نظیر از دره و سنگ و دیواره و آبشار و رود و درخت و گل های کوهستانی و ....بود.در هر پیچ دره معمار آفرینش چنان سحر انگیز جای این عناصر را عوض می کرد و چنان تابلوی شگفت انگیزی خلق میکرد که چشم و ذهن و روح انسان را نوازش می داد.آنقدر که خستگی بیست کیلومتر پیاده روی و صخره نوردی و رود نوردی را بعد از خروج از دره احساس کردم.
شما مطمن باشید که هیچ کدام از این تصاویر آنچه را که باید نشان دهد نشان نمی دهد.نه ارتفاع شگفت انگیز دیواره ها را ، نه کل فضای اطراف عکاس را، نه بوی دل انگیز گیاهان را و نه صدای سحر آمیز پرندگان را.
اگر احساسات شاعرانه تان ته کشیده، اگر روح تان در لابلای ساختمان های سیمانی شهر کدر شده ، اگر آدرنالین خونتان پایین آمده،اگر مدتی است در مقابل عظمت معمار آفرینش انگشت به دهان نشده اید،...سری به اینجا بزنید.