کیمیاگر و افسانه نرگس

...کیمیاگر افسانه نرگس را می دانست، جوان زیبایی که هر روز می رفت تا زیبایی خود را در دریاچه ای تماشا کند.چنان شیفته ی خود می شد که روزی به درون دریاچه افتاد و غرق شد.در جایی که به آب افتاده بود ، گلی رویید که "نرگس"نامیدندش.اما اسکار وایلد داستان را چنین به پایان نمی برد.

می گفت وقتی نرگس مرد، اوریادها -الهه های جنگل- به کنار دریاچه آمدند که از یک دریاچه ی آب شیرین ، به کوزه ای سرشار از اشک های شور استحاله یافته بود.
اوریادها پرسیدند:"چرا میگریی؟"
دریاچه گفت:"برای نرگس می گریم."
اوریادها گفتند:"آه، شگفت آور نیست که برای نرگس می گریی..." و ادامه دادند:"هرچه بود، با آن که همه ی ما همواره در جنگل در پی اش می شتافتیم، تنها تو فرصت داشتی از نزدیک زیبایی اش را تماشا کنی".
دریاچه پرسید:"مگر نرگس زیبا بود؟"
اوریادها، شگفت زده پاسخ دادند:"چه کسی می تواند بهتر از تو این حقیقت را بداند؟ هر چه بود، او هر روز کنار تو می نشست".
دریاچه لختی ساکت ماند .
سرانجام گفت:
"من برای نرگس می گریم ، اما هرگز زیبایی او را در نیافته بودم. برای نرگس می گریم ، چون هر بار از فراز کناره ام به رویم خم می شد،می توانستم در اعماق دیدگانش، زیبایی خودم را ببینم." ...

بریده ای از فصل نخست کتاب" کیمیاگر "
اثر پاولو کویلیو

با این که نمیدونم چرا از نویسنده این کتاب اصلا خوشم نمیاد ولی این کتابش بی نظیره.رمانی فلسفی، نمادین و تاثیر گذار.اگر نخوندین تجربه اش رو از دست ندین.